Σαν πρέπει να πεθάνουμε – μην είν’ σαν τα καπριά
Κυνηγητά, φραγμένα σε μεριά ντροπιαστική,
Με γύρω ν’ αλυχτάν’ λυσσάρια, λιμάρια τα σκυλιά,
Τη μοίρα περγελώντας μας την τρισκατάρατη.
Σαν πρέπει να πεθάνουμε, ω, ας πέσουμε στο χώμα
Τίμια, το ατίμητό μας το αίμα του κάκου μη χυθεί’
Τότε ως κι αυτά τα τέρατα που τ’ αψηφάμε ακόμα,
Θ’ αναγκαστούν σέβας να δείξουν κι ας είμαστε νεκροί!
Γενιά μου! Τον κοινόν εχτρό πρέπει να μαχηθούμε!
Αντρείοι ας δείξουμε κι ας είμαστε λιγότεροι πολύ,
Για κάθε χίλιες τους χτυπιές, θανής χτυπιά ας βαρούμε!
Το κι αν του τάφου χάσκει εμπρός μας η τρύπα ανοιχτή;
Στη φονική, δειλιάρα αγέλη μπρος σαν άντρες θα σταθούμε
Στον τοίχο στριμωχτοί, ψυχομαχώντας, μα θε ν’ αντισταθούμε!

*Το ποίημα μελοποιήθηκε το 1978 από τον μαύρο συνθέτη κλασικής μουσικής Αντόλφους Χέιλστορκ (1941-). Επίσης, μελοποιήθηκε και ηχογραφήθηκε το 2014 από το τζαζ σχήμα Anthony Branker $ Word Play.

**Από την Ανθολογία “Μαύρες Ρίζες – Αφροαμερικανοί ποιητές και ποιήτριες του Μεσοπολέμου”, Εκδόσεις ‘Στοχαστής”, Φθινόπωρο 2021. Ανθολόγηση – Μετάφραση: Νίκος Λάιος.