ΤΟ ΣΤΡΑΦΙ

Αυτή η υπόκωφη
βραδινή βοή της φθινοπωρινής πόλης
εισβάλει απ’ το μισόκλειστο παράθυρο
αιχμαλωτίζει την προσοχή μου
και καταναγκαστικά
προβάλει την εικόνα
ενός ψηφιακού χρονόμετρου
με τα κλάσματα δευτερολέπτων κατιόντα
να τρέχουν δαιμονισμένα
υπνωτισμένα να ακολουθούν!
Και δεν είναι η λήξη πως με τρομάζει
Μα για τα στράφι με τρώει το μαράζι.

*

ΥΠΟΣΤΑΣΗ

Ένα κοριτσάκι
στις νεφέλες
μου γυρνά

Όλα
τριγύρω του
κοιτά να μένουν ίδια

Αυτό
του έμαθε
μονάχα η μαμά

Σε τόπους
συνανανστροφής
όταν το συναντάω

Με γελαστά
τα χείλη μου
και εύθυμη ματιά

Σηκώνει
ευθύς το χέρι του
με δείχνει και γελάει

Αφού ανοίγω
σ’ όλους τη δική μου
Την καρδιά.

*Από τη συλλογή “Με το μαχαίρι στο κόκκαλο”, Θεσσαλονίκη 2018.