Why waste the rites
of lament when they can be
on show? Inside the pantry,
sorted out in cans, labeled
with fancy fonts. Each name,
a use. Or beside a vase of blooms,
magnificent in minutiae,
an exotic figure hand-picked
from a bazaar of all lost
and transported. Or let it
hang from your neck, the sheen
of gems guarding an order
of value, their shores and hills
polished after the silhouette of bone.
Or let a ring grasp the full
diameter of eternity in vows
engraved in indelible depth.

Its nature is solid. Its measure
is mass and volume. So let it stand
among your prized possessions.
Let it say: here, touch me,
don’t be afraid. This is not what
you’d bought into. This is simply
the foretold depreciation
of what possessed you.

ΚΑΤΑΝΑΛΩΤΙΚΗ ΛΥΠΗ

Γιατί να σπαταλάτε τις ιεροτελεστίες
του θρήνου όταν μπορούν να
επιδεικνύονται; Μέσα στο ντουλάπι,
ταξινομημένες σε κουτάκια, με ετικέτες
με φανταχτερές γραμματοσειρές. Κάθε όνομα,
μια χρήση. Ή δίπλα σε ένα βάζο με λουλούδια,
υπέροχο σε μικρολεπτομέρειες,
μια εξωτική φιγούρα επιλεγμένη με το χέρι
από ένα παζάρι όλων των χαμένων
και μεταφερόμενων. Ή αφήστε το
κρεμασμένο από το λαιμό σας, η γυαλάδα
των πολύτιμων λίθων θα φρουρεί μια τάξη
αξίας, οι ακτές και οι λόφοι τους
γυαλισμένοι μετά τη σιλουέτα του οστού.
ή αφήστε ένα δαχτυλίδι να καταλάβει όλη
τη διάμετρο της αιωνιότητας στους όρκους
Χαραγμένους σε ανεξίτηλο βάθος.

Η φύση του είναι συμπαγής. Το μέτρο του
είναι μαζικό και ογκώδες. Αφήστε το λοιπόν να σταθεί
ανάμεσα στα πολύτιμα υπάρχοντά σας.
Αφήστε το να πει: ορίστε, αγγίξτε με,
μη φοβάστε. Αυτό δεν είναι εκείνο το κάτι
που αγοράσατε. Αυτό είναι απλά
η προβλεπόμενη απόσβεση
αυτού που σε έχει κυριεύσει.

*From ”Naming the ruins”, Vagabond Press, Sydney 2014. Απόδοση: Δημήτρης Τρωαδίτης.