Εκχωμάτωση από το μαντείο της Δωδώνης όπου και βρέθηκε ο κεραυνός αυτός. Hλεκτρονικός κεραυνός, αέρας, αγωγιμοποιημένο χώμα, πάνω σε ξύλινη κατασκευή. Το έργο αυτό του Costis Triandaphyllou μπορείτε να δείτε στην Εθνική Πινακοθήκη – Μουσείο Αλεξάνδρου Σούτσου.
μετά την
πριν από την
έχοντας χάσει το
διατηρώντας τις σχέσεις με
μετά λοιπόν άρχισα να σκάβω την σκιά μου
ανοίγω αργά το τοπίο λόγω ανωτέρας βίας
τραβάω απ’ το κλειστό συρτάρι μικρές κραυγές κι αναστεναγμούς
για να ζήσω την ανοιξιάτικη ανάσα με μέλλον
τόσο μακρυά ακόμη
μετά την ρωγμή
μετά το σκίσιμο στα δυό τσακισμένος
τραγούδι του τρελού αδερφού
μετά τον προηγούμενο στίχο
μου είπες τί να κάνουμε πες μου σε παρακαλώ!
πως να σε αποχωριστώ
άφησέ μου την σκιά σου να σε βρω
η μέρα μετά όπως και πριν
η νύχτα μετά την μέρα μετά
με εθνικούς νικητές για το αύριο
με εθνικούς νεκρούς της παράνοιας
βιασμένους, ποδοπατημένους, χτυπημένους στην ανάσα απάνω
όλοι ντυμένοι με άγνωστα χρώματα
πάνω σε ερείπια πολιτισμών σκιές
πια σκάλα να ανέβω στο σκοτάδι που δε βγάζει στο θεό;
για να μου δείξει τον δρόμο
να μου ανοίξει δρόμο στο κενό γύρω μου γεμάτο λέξεις
από την μια μέρα στην άλλη τελείωσε η μέρα πριν
χωρίς τελετουργία αποχαιρετισμού
ξεριζωμένη γενιά σε άγριο φευγιό για τη Δύση χωρίς σκιές
και πάλι ξεκινάω για να καταλάβω τί διάολο δουλειά έχω εγώ εδώ
τί να κάνω πριν όπως και μετά αύριο γιατί χτες
όταν τα αγάλματα δεν τα πίστευε πια κανείς
δολιοφθορά μέχρις εσχάτων
κι ήρθε ο ένας και σπουδαίος λυτρωτής μέσα απ’ το δάσος
κι έκανε την απρόοπτη εμφάνισή του μέσα από την μαύρη θάλασσα γυμνός
τόσο μικρός και κωμικός από την φύση του
που δεν αντέξαμε
και τον αγαπήσαμε μέσα από τα σκορπισμένα και νεκρά
μια τέτοια μελωδία!
ας το σκεφτούμε αν θα υπάρχει αύριο
όταν έτσι ξαφνικά αυτό που ακούσαμε
που ανήκε σε όλους
έγινε τέρας που κυνηγάει στην γκρεμισμένη πόλη εφιάλτης
αν θα υπάρχει αύριο για μας την επόμενη στιγμή σήμερα
μουδιασμένος σε ένα άγνωστο τοπίο χωρίς συνέχεια ισόπεδο άναρθρο
μπερδεμένος σε ισορροπία τρόμου απορημένος
σε μια καινούρια μέρα με ξεχασμένες συνήθειες
άγνωστες φωνές κυριαρχούν στον ορίζοντα
ακούω μια μελωδία γνωστή κι αγαπημένη πίσω απ’ τα οδοφράγματα
πότε θα την κάνει το θεριό;
άντε για να δω!
τέτοιο καημό;
έχω γύρω μου δικούς μου
μάλλον με αναγνωρίζουν και μου μιλούν
τί λένε; τί μου λένε;
πώς γίνεται να βλέπω μόνον τις σκιές τους;
οι ήχοι δεν τραγουδάνε
είμαι εδώ αλλά και εκεί
σκοτεινιασμένη η γλώσσα μου
σε μια άγνωστη στιγμή που δεν είμαι εγώ
μέσα σε σκοτεινά οπλισμένα αδιέξοδα χαρακώματα
σε περιμένω άφωνος
νιώθω να μη με ακούνε
να μη καταλαβαίνουν μια τέτοια μελωδία
κάτι μου λείπει
είμαι στο πριν και το μετά μαζί
μετά την αστραπή καβάλα στην βροντή
όλα ανάποδα στρωμένα σιωπή
για να μου δώσεις λίγη αγάπη να φροντίσεις αυτή τη στιγμή
να μοιραστώ την επόμενη μέρα
να είμαι σίγουρος εδώ
- 3 . 2022
To Koskino 