ΕΙΜΑΣΤΕ ΤΑ ΖΩΝΤΑΝΑ ΤΟΥ ΓΛΥΤΩΜΟΥ

Είμαστε τα ζωντανά του γλυτωμού
σε ξένες θετικότητες.
Κι ανύπαρχτο περνάει το διάστημα
απ’ την υγεία ως την αρρώστεια.

Πιο άνθρωποι,
θα βλέπουμε, αγριεμένοι από ντροπή,
τα τωρινά μας.

Απίστευτη η τέχνη μας να κάνουμε
στιγμές κι αιωνιότητες.

Δεν είν’ αυτά που θα ‘λεγα,
ούτε και κείνα που τα φέραν.

*

Η ΜΟΝΗ ΜΕΡΑ

Ντυμένη η χαρά της Κυριακής,
βαραίνει με τελειώματα,
θυμίζει στερημένους.

Δεν είναι το προγιόρτινο ξαλάφρωμα του Σαββάτου
εκείνο τ΄ ανασήκωμα
γοργά
με υποσχέσεις που ανοίγονται και ξεμακραίνουν.
θ’ αργήσουν να τελειώσουνε.

Συνέχειες.

Η κατοχή μας απλωμένη και σ’ εκείνα που φοβόμαστε.
τόσο μικρούλια.
Τα πιο ανύπαρχτα κάνουν δικό τους κόσμο
μεγαλωμένα
μπρος μας.

Γλυκά ξεκουρασμένοι μέσ’ στον εαυτό μας.
Ποτέ δεν ήταν σκλαβωμένος.
Όμορφα ψέμματα.
Αθώα γελασμένοι σ’ ένα φύσημα ζωής.

Αρέσει.

Το Σάββατο, η μόνη μέρα
Που με γλύκα ξεμακραίνει τη ζωή μας.

*Από τη συλλογή “Στου γλυτωμού το χάζι”.