Σαν μιας μέρας το δείλι
που πλησιάζει γλυκά
σώνεται το φυτίλι
της ζωής μας γοργά

Στα μονοπάτια τα ίδια
στους γνώριμους τοίχους
οικείες εικόνες
ακούμε τους ήχους

Δίχως αναλύσεις
και δίχως γιατί
μετά από εμάς
θα’ ρθουνε αυτοί

Εδώ θα γυρνάνε
μυρίζοντας μέρη
που τώρα κοντά τους
ο χρόνος θα φέρει