Δεν είμαι βέβαιος πως είχε δίκιο ο Δαρβίνος
για την καταγωγή και εξέλιξη των ειδών:
μεταξύ μας
υπάρχουν μυαλά μεγάλα
(παράδειγμα ο Henry Kissinger)
που προφανώς βαστάνε απ τον απόπατο
ουδεμία με τον πίθηκο σχέση
κι ακόμα, τόσοι
άλλοι
(ωραίοι άνθρωποι)
που βαστάνε απ’ το φεγγάρι προφανώς
απ’ τη χιονιά κι απ’ τα μαχαίρια
απ’ τα σύννεφα απ’ το Παρίσι απ’ τους γκρεμούς
απ’ τις φιλοφρονήσεις κι απ’ τις προπόσεις
απ’ το καπέλο του θαυματοποιού με τα πουλιά
απ’ τα δειλινά
απ’ το γιασεμί
απ’ τα λαϊκά κεντήματα
απ’ τις τροχιές των πεφτάστερων
απ’ τ’ αποστακτήρια σπιτικής μολδαβέζικης βότκας
απ’ το χρωστήρα των ναϊφ ζωγράφων
απ’ τις περιοδείες των μπουλουκιών στα κατσάβραχα
απ’ τις ευφάνταστες παρλάτες των ζητιάνων στο μετρό
απ’ τον κύβο του Ρούμπικ
απ’ το τόπι που παίζει κάποιο κοριτσάκι
απ’ τα σφυρίγματα του αλήτη
απ’ τα φιλιά του μερακλή
απ’ τα ανατολίτικα παζάρια κι απ΄ τους αράπικους τεκέδες
απ’ την καπνιά και τις ομίχλες των σιδηροδρομικών σταθμών
απ’ τα όνειρα στα συντρίμμια χθεσινών ονείρων
απ’ τις πλάκες, ιδιαίτερα, τις παλιές του γραμμοφώνου εκείνες
με τα παθητικά ταγκό και τα τσιγγάνικα εμβατήρια…