Το απόγευμα σβήνει με κόκκινες

Κηλίδες φωτός πάνω στα φύλλα

Στη βορειοανατολική πλευρά του φαραγγιού.

Η εξημερωμένη κουκουβάγια μου

Στέκει γαλήνια στο θανατικό της κλαδί.

Μια ανόητη καρακάξα σκούζει

Και ρίχνεται κατά πάνω της.

Εκείνη την αγνοεί. Χασμουριέται

Και τινάζει τα φτερά της.

Η καρακάξα πετά μακριά κράζοντας με τρομάρα.

Το βασιλικό μου φίδι κουλουριασμένο

Ακίνητο πάνω σε βιβλία και χαρτιά.

Ακόμα και η γλώσσα του είναι ακίνητη,

Μα τα κίτρινά του μάτια εποπτεύουν.

Τα ποντίκια τρέχουν χαριτωμένα

Στους τοίχους. Πέρα από τους λόφους

Το φεγγάρι είναι ψηλά, κι ο ουρανός

Γίνεται κρυστάλλινος μπρος του.

Το φαράγγι θαμπίζει στο μισόφωτο.

Ένα αόρατο παλάτι

Γυάλινο, γεμάτο διάφανους ανθρώπους

Βρίσκεται γύρω μου.

Πάνω από τον θαμπό καταρράκτη

Η έντονη υπόσχεση φωτός υψώνεται

Πάνω από του φαραγγιού το άνοιγμα.

Ένα γυμνό κορίτσι μπαίνει στην καλύβα μου,

Με πόδια λευκά, λικνίζοντας τη μέση,

Και με ευωδιαστό φύλο.

*Από το βιβλίο «Kenneth Rexroth, Ποιήματα», σε εισαγωγή-επιλογή-μετάφραση Γιάννη Λειβαδά, εκδ. Ηριδανός.