Η ΑΣΥΔΟΤΗ ΤΡΥΦΕΡΟΤΗΤΑ

Αυτές οι μέρες
Της ασύδοτης τρυφερότητας
Θα ακινητοποιήσουν
Τη ζωή σου∙
Θα σταματήσεις για πολύ
Καιρό να βλέπεις
Τα σύννεφα και τους τυφλούς
Που τραγουδούν στο δρόμο∙

Μετά
Θα ξαναφύγεις
Για τα χιόνια.

*

ΤΟ ΣΤΗΘΟΣ ΤΟΥ

Το στήθος του
Έσπασε
Μόλις μιά
Πέτρα
Τον χτύπησε
Ελαφρά.

Κι ώσπου
Να καταλάβει
Καλά καλά
Σκόρπισε
Σαν υδράργυρος
Γεμίζοντας το δωμάτιο
Με οιμωγές.

*

ΚΛΙΝΙΚΗ ΗΣΥΧΙΑ

Αυτές οι μέρες που θα ‘ρθουν
Θα ‘ναι ακίνητες
Σαν παράλυτες
Μέσα σ’ ένα καροτσάκι∙
Θα ‘χουν κέρινα χέρια
Μάτια από πλαστικό∙

Μιά καρδιά να χτυπάει
Με τονωτικά.

*

ΜΙΑ ΦΟΥΧΤΑ

Έτριβες το δέρμα μου προσεχτικά
Όλη τη νύχτα με το δέρμα σου
Ώσπου το δωμάτιο φωτίστηκε
Πήρε φωτιά η πολυκατοικία
Ούρλιαξε από το ξαφνικό κακό∙
Και το πρωί σε πήγαν στους
Χωροφύλακες, με μια φούχτα στάχτη
Στη φούχτα σου.

*

ΑΝΤΑΥΓΕΙΕΣ

Σαν άνεμος βουίζει καθώς τρέχει ο χρόνος
Και τα μαλλιά σου κυματίζουν και τυφλώνουν.
Κάποια παράσταση θα παίζεται εκεί ψηλά.
Με μάσκες και κύμβαλα ουρανομήκη
Μιλάνε οι θεοί που παρασταίνουνε σφαγές
Σε φωταψίες σκοτεινού φωτός.

Τη μουσική τους δεν μπορείς να την ακούσεις
Όμως κάποιες ανταύγειες την ώρα του έρωτα
Στο όνειρο
Σαν ξεψυχάς
Ή όταν φτιάχνεις είδωλα με το χρωστήρα
Μπορείς να δεις.

Μια μυρωδιά την ώρα που βραδιάζει
Ή άγγιγμα απατηλό στον ώμο
Η αλλαγή της θάλασσας καθώς αποτραβιέται
Από τα μάτια η σκόνη της ερήμου
Του άλλου οι σταλαγματιές μες στο δικό σου δάκρυ.
Όλα θυμίζουν το αόρατο μιας θαλπωρής
Που κάποτε ξεσπά και μας τυφλώνει.