Χτυπούν μια γυναίκα, ασπρίζει τ’ ασπράδι
στο κλειστό και ζεστό αυτοκίνητο
και τα πόδια χτυπούν στο ταβάνι
σαν άσπροι προβολείς σ’ αυτοκίνητο.
Χτυπούν μια γυναίκα, μια σκλάβα χτυπούνε
που είναι στα δάκρυα λουσμένη.
Τα χέρια την κλειδαριά τραβούνε
και να,
στην άσφαλτο πεσμένη!
Και τρίξανε φρενάροντας τα φρένα.
Και τρέξαν και την τράβηξαν μ’ οργή.
Και τη σέρνανε στα χόρτα τα πεσμένα
και το πρόσωπο σερνότανε στη γη…
Ένα κάθαρμα χτυπούσε στα τυφλά
παίζοντας τον Τσάιλντ Κάρολ, επιδεικτικά.
Και το λεπτό παπούτσι του σκληρά
μπήχτηκε στα τρεμάμενα πλευρά.
Ω! του κατακτητή άγρια έκσταση,
χωριάτικη λεπτότητα, χυδαία,
στης οδού Κουπάβνα τη διασταύρωση
άγρια χτυπούνε μια γυναίκα.
Χτυπούν μια γυναίκα. Αιώνες χτυπούν,
χτυπούνε τη νιότη, καθώς την καμπάνα
της γαμήλιας χτυπούν τελετής,
χτυπουν μια γυναίκα.
Στον σβέρκο καίει μια σόμπα
κι είναι τα χτυπήματα ζεστά.
Ύπουλη ζωή -ώ! σώπα-
μια γυναίκα χτυπούν παντοτινά.
Μα είναι η λάμψη της πανώρια,
είναι ανδρεία και θεϊκιά.
Θρησκεία δεν υπάρχει,
οιωνός – κανένας,
Υπάρχει μόνο
Γυναίκα!…
…Σα μια λίμνη αυτή απλωνόταν
και στεκόντουσαν τα μάτια σα νερό
και σε κανένα δεν ανήκε όπως κειτόταν
σα δρόμος είτε άστρο μοναχό.
Και χτυπούσανε στον ουρανό τ’ αστέρια
σαν τη βροχή πάνω σε γυαλί ζοφό
και κυλώντας
της παγώναν
το μέτωπό της το ζεστό.
(1960)

*Μετάφραση: Γιώργος Μολέσκης. Περιλαμβάνεται στο ανθολόγιο του ίδιου “Ρώσικη Ποίηση του 20ού αιώνα”, εκδ. Βακχικόν, 2018, σσ. 250.