ΟΝΕΙΡΟΠΟΛΩΝΤΑΣ ΣΤΟ ΑΠΡΟΧΩΡΗΤΟ

Αυτοί οι άνθρωποι
παραδομένοι σε μια ζωή
σαν άφθαρτη καλοσυντηρημένη μηχανή,
σαν υγρό διαβρωτικό,
δοσμένο σταγόνα τη σταγόνα

Αυτοί οι άνθρωποι,
παιδιά μιας μάνας
που τα τσιμπολογά απ’ το πρωί,
μέχρις ότου η ραστώνη του μεσημεριού
έναν προς έναν τους καταστείλει,
κι ο ήλιος ο ίδιος γκρεμιστεί
αντί να δύσει’
χαμένες οι νύχτες, εκκωφαντικές σιωπές

Αυτοί οι άνθρωποι
παιδιά ενός πατέρα
που έχασε το φως του,
υπό την πίεση μιας δυσθεώρητης αρχής,
σκυφτοί, ξερακιανοί,
με πλάτες ξεθωριασμένες,
πού πηγαίνουν;

*

ΘΕΛΩ ΝΑ ΕΙΣΑΙ

Θέλω να είσαι τόσα
και περισσότερα ακόμη
Θέλω να είσαι θάλασσα
και ουρανός και γη και σκιά
Θέλω να είσαι εγώ, εσύ,
το παιδί και ο χάρτης
Θέλω να είσαι
Θέλω να είσαι
Το ροκ που γεύτηκα
καθώς καβάτζωνα τα είκοσι
και ο επαναπατρισμός μου
Θέλω να είσαι το δράμα
και το ποίημα σκέτο
Να ‘σαι όλα τα ποτά και να ‘σαι ο δρόμος
Μπορώ να ζητήσω μια συγγνώμη
για όλα
Κι απ’ την αρχή το ίδιο να σε θέλω

*Από τη συλλογή “Βράδυ με ήρωες”, Εκδόσεις Ενύπνιο, 2021.