ΑΡΑ ΖΩ

Τι έπαθα;
Πέθανα; Υπάρχω;
Καμιά είδηση από μένα

Σήμερα το πρωί χτύπησα την πόρτα μου
Και την άνοιξα εγώ
Για λίγο κοίταξα τον εαυτό μου
αυτό το χαμογελαστό πρόσωπο ήμουν εγώ

Α, τι όμορφο πρωινό
Άρα και σήμερα ζω
Δεν έχω κανέναν άλλο δικό μου εκτός από μένα
ν’ ανησυχεί για μένα

ΤΗΣ ΚΥΡΙΑΚΗΣ ΤΑ ΒΡΑΔΙΑ

Τώρα είμαι κουρελής, όμως
αφού πληρώσω τα χρέη μου
πιθανότατα θα πάρω ένα καινούργιο κοστούμι
και πιθανότατα εσύ
πάλι δε θα μ’ αγαπήσεις.
Μ΄ όλα αυτά της Κυριακής τα βράδια
Όταν θα περνώ από τη γειτονιά σας,
στολισμένος, νομίζεις εγώ
θα σου δίνω αξία
όπως τώρα;

ΝΑ ΤΟΝ ΠΕΡΙΓΡΑΨΩ ΔΕΝ ΜΠΟΡΩ

Αν κλάψω θ’ ακούσετε τη φωνή μου
Στους στίχους μου
Μπορείτε ν’ αγγίξετε
Τα δάκρυά μου με τα χέρια σας;
Δεν ήξερα ότι τα τραγούδια ήταν τόσο όμορφα
Κι οι λέξεις τόσο ανεπαρκείς
Πριν πέσω σ’ αυτόν τον καημό.