Πενήντα τρία χρόνια με συναρμολογούσες
δίχως να σέβεσαι τα στήθια μου
που δεν έχουν πατέρα να ζητιανέψουν το αίμα ακόμα νωπό
στα χρόνια της εμμηνόπαυσης
μήτε παιδί αχόρταγο να μουρμουρίσει μια συγγνώμη
΄λαφρώνοντας το εκφραστικό μου γάλα
Πενήντα τρεις μορφές τσαλάκωσες την τρυφερή μου σάρκα
Να λαμπυρίζουν ιδρώτα που με διαψεύδει
κι εγώ ολόγυμνη να ξερνώ το παιδί που πούλησα
και σου ‘μοιαζε
Ερεθιζόσουν να συναρμολογείς τα μάτια μου που έλιωναν
πέφτοντας σαν χαρτοπολτός στο πάτωμα
κακόμοιρε, τούτα τα μάτια υπομονετικά περίμεναν τις βαθιές
υποκλίσεις κάθε 08.15 που γαντζώνεσαι και κλαις
στους κόσμους των θεών
και σε φοδράρισαν σε μοναστήρι εξωσμένο.
*Από τη συλλογή “Αναγκαία λήθη”, Εκδόσεις Οδός Πανός, 2009.
To Koskino 
Είναι πολύ βαθύ, είναι πολύ βαρύ το βίωμα – το πλήγωμα το ανεπούλωτο, για να ξεφύγει της στοργής της μητρός του δύστηνου, Ποιήσεως.
Αιώνια καταδίκη των ανδρών που είναι η αιτία των δεινών της ανθρωπότητος.
Λάτρεψα την γυναίκα που το ανδρικό φύλο, αφάνισε, σκοτώνοντας τον ερωτισμό της,
αφού πρώτα ευνούχισε τον δικό του ψυχισμό, τον δικό του ερωτισμό, γι’ αυτό και οι άνδρες δεν είναι εραστές.
Λάτρεψα την γυναίκα, την γυναίκα που ο ανδροκρατικός – πατριαρχικός – μονογαμικός πολιτισμός μου στέρησε ! Άνδρας ποτέ δεν υπήρξα.
Λεωνίδας Καζάσης
Εικόνες ανεξίτηλες ζωγραφίζονται από λέξεις, φράσεις που, νοήματα, μηνύματα χαράζουν, εμβάλλοντας τον αναγνώστη, να αισθανθεί της βίας το τσαλάκωμα των πενηντατριών μορφών της δημιουργικής, εσώτερης ποικιλότητας – μοναδικότητας μιας ύπαρξης έμβιας.
Reblogged this on Manolis.