Quand le temps n’est qu’une mesure
Et que l’espace est sans mesure
Il nous faut aller plus loin
Voir un horizon qui ne soit pas celui de nos ancêtres.
Sinon l’avenir se dérobe
Et il reste telle une promesse hors d’atteinte
Ce monde meilleur qui nous enfonce
Dans un cauchemar sans fin.

Όταν ο χρόνος δεν είναι παρά ένα μέτρο
Και όταν ο χώρος είναι χωρίς μέτρο
Πρέπει να πάμε πιο μκριά
Να δούμε έναν ορίζοντα που δεν είναι αυτός των προγόνων μας.
Διαφορετικά το μέλλον απομακρύνεται
Και παραμένει σαν μια ανεκπλήρωτη υπόσχεση
Αυτός ο καλύτερος κόσμος που μας βυθίζει
Σε έναν εφιάλτη χωρίς τέλος.

*

Tout brûle,
Hier est en cendres,
Demain est en ruines,
Nous jouons avec le feu.

C’est le grand incendie,
Qui enflamme nos vies,
Et la poussière
Retourne à la poussière.

Όλα καίγονται,
Το χθες είναι στάχτες,
Το αύριο είναι ερείπια,
Παίζουμε με τη φωτιά.

Eίναι η μεγάλη πυρκαγιά,
Που λαμπαδιάζει τις ζωές μας
Και η σκόνη
Επιστρέφει στη σκόνη.

*

Encore un jour
Confiné
Où rugissant
L’esprit s’évade.

La poésie
Est ce que j’ai à vivre
Aujourd’hui
De plus sauvage.

Ακόμη μια μέρα
Έγκλειστος
όπου βρυχώμενο
Το πνεύμα δραπετεύει.

Η ποίηση
Είναι αυτό που πρέπει να ζήσω
Σήμερα
Όσο πιο άγρια.

*

En poésie
J’ai des hauts
Et j’ai des bas
J’habite des vertiges.

Et puis un feu en moi
Verse des larmes
Quand la nuit se tait
Les silences de la lumière.

Στην ποίηση
Έχω τα πάνω
Και έχω τα κάτω
Ζω ιλίγγους.

Και μετά μια φωτιά μέσα μου
Ρίχνει δάκρυα
Όταν η νύχτα είναι σιωπηλή
Οι σιωπές του φωτός.

*Μετάφραση: Αλεξάνδρα Βουτσίνου.

**Η φωτογραφία της ανάρτησης είναι παρμένη από εδώ: https://www.eternels-eclairs.fr/so-subversif-poesie-poemes-stephen-moysan.php