Δεν υπάρχει μέτρο για την νύχτα
που φεύγει,
μακριά από τους νεκρούς της
κι όσους είναι έτοιμοι
να μαρτυρήσουν την αλήθεια.

Ενάρετα σκουλήκια μας
καταδιώκουν
πέρα και πάντα
μες από τον τάφο
που με τόση αφέλεια χτίσαμε.
Γλείφουν την όσμωση
των ονείρων μας
με το απόλυτο κενό
και επιστρέφουν σήψη.

Όλοι υπολογίζουν
το περιθώριο του σφάλματος
για μια πτήση
από το μέτωπο
ως τα χείλια σου.
Κάθε προσευχή
φέρνει το γόνατο
ίσαμε το στέρνο.

Αρκούσε απλά
να κλείσω τα μάτια
αλλά είχα μια αγάπη
να σταυρώνει
τον ήλιο
το τέρας
και την σιωπή
σε ίσες αποστάσεις
οπότε κι έπρεπε
να θυσιαστώ.

Θεέ που μου αναλογείς
στον πόνο και την συγχώρεση
μάθε τον να με λησμονεί
όπως η ευτυχία του θα ορίσει.

Κι ας τρέμω για το μερίδιο
αυτού και μόνο του ποιήματος.

*Το ποίημα αναδημοσιεύεται από εδώ: https://enaetsi.wordpress.com/2022/01/04/5982/