Ο Ύπνος, πού μας ταξιδεύει ανεξέλεγκτα;
Στους δρόμους τούς στρωμένους άσφαλτο σκοτάδι
μες στα λευκά του άμφια
ένας υπνοβάτης-σταυροφόρος προχωρά
με τ’ όνειρο ακόμη κάτω απ’ τα κλεισμένα βλέφαρα.
Φθέγγεται λόγια χρησμικά
που ξέρει πως κανείς δεν τ’ ακούει
που ξέρει πως κανείς ποτέ δεν θα μάθει
πως ειπώθηκαν.
Καθώς το ’χει συνήθειο
σε μιαν οικοδομή φτιάχνει σταυρό
από δοκάρια ασβεστωμένα.
(Νύχτες και νύχτες, έτσι συνεχίζει.)
Κι εσύ, πρωί να τραγουδάς, να χαίρεσαι
καινούρια μέρα, σε μια πατρίδα που νόμιζες
δική σου, ενώ ο ήλιος παρακολουθεί
την κάθε κίνησή σου.
Πώς περπατάς, πώς ελεείς και πώς σκοτώνεις.

*Από το βιβλίο “Δύο κύκλοι ποιημάτων” (1972-1984), 1984.