Ζων από καιρούς σε όλα τα νεκρά
είχε και ως ιδέα ως και θανάτου ισχύ.
Κανείς δεν ξέρει πότε άρχισε
κανείς δεν ξέρει πού πηγαίνει.
Μα ότι ζει ακόμα, αυτό
είναι γνωστό, σε όλα.

Ζει και σαν Αλέξανδρος
σε ποταμούς δολοφονημένος
ζει σαν και άνευ κανενός
ζωή άγνωστη και ωραία.

Τώρα που οι σηματοροί παρθένων
είναι κει
τώρα που ξημερώνουν όλοι ένα
αυτός τρώει και ζει και θέλει
να τρίζουν άμαξες κρυφές
κι εικόνες.
Οι αχθοφόροι φορτωμένοι
τραίνα μαύρα τρελά.
Λιμενεργάτες λιμανιών τροφή
και ψαρικών
πασκίζουν να γεμίζουν τις γαλέρες
πειρατικών αγκίστρων θησαυρών.

Κι αυτός με ολόστητες σημαίες προικών
να χαιρετά αφίξεις
πλουσίων πουλιών και ορμαθών
από τα κοντινά σαράγια λαών.

Αυτό είναι ο Ζων.
αυτός ο αρχαίος ζενίθ λαών
με κοντάρια ρόπαλα και φαλλόν
προαιώνιος, ακατάπαυστος ανικών.

Παραταχθείτε όλοι στη γραμμή σωμάτων
με βήματα αργά και στέρεα λογχίσατε
με πυροβολισμούς αντινομικά ικριώματα
τοποθετήστε δεξιά, αριστερά
όπισθεν πλάγια καλά.

Αυτός ο Ζων.
Ο άνεμος ήρθε τρεις και τέσσερις φορές
να ιστορήσει το ένα το δύο στα τραίνα
ο ζων και μετέπειτα ζων
αντίθετος από τον κύκλο τον καφετί
από τα κιβώτια γιαπονέζων
αυτός και ο άλλος Ζων υποκριτικά
παιδιά ερώτων.

Το τέλος είναι ορατό με ζήτα μικρό.
Το τέλος είναι άλλο σχέδιο με πρόσθεση
σωματικής ευθείας
στον ουρανό.
Μετά ο έχων χρωματιστό μηδέν
και ο Ζων μέσα
είναι αυτός που ζει την ώρα
την τελική
όταν τα γύρω μεταβάλλονται
ο αέρας, γη
η θάλασα περίπατος πεζή.
Τα δέντρα, βουνά ώς και τα Καρπάθια
και η άσφαλτος, θάλασσα
ο Ζων είναι μέσα μόρια
και κβάντο όπως και μη όπως
στο σταθερό και το μεταβαλλόμενο
ο Ζων από τούδε
και σ’ όλα.