Its such a static reference; looking
out the window all the time! The eyes’ limits…
On good days, the sun.

& what you see. (Here in New York)
Walls and buildings; or in the hidden gardens
of opulent Queens; profusion, endless stretches of leisure.

it’s like being chained to toe dead actress;
& she keeps trying to tell you something horribly maudlin.

e.g. (“the leaves are flat and motionless.”)

What I know of the mind
seems to end here;
Just outside my face.

I wish some weird looking a animal
would come along.

Τόσο στατική αναφορά’ κοιτάζοντας
έξω απ’ το παράθυρο όλη την ώρα! Τα όρια των ματιών…
Στις καλές μέρες, τον ήλιο,

& ότι βλέπεις, (εδώ στη Νέα Υόρκη)
Τοίχους και κτήρια’ ή στους κρυμμένους κήπους
των πλούσιων Βασιλισσών: πλησμονή, ατέλειωτα διαστήματα αργίας.

Είναι λες και περιορίζεσαι σε κάποια νεκρή ηθοποιό:
& αυτή συνεχίζει να σου λέει κάτι τρομακτικά μεμψίμοιρο.

για παράδειγμα (“τα φύλλα πεσμένα & ακίνητα.”)

Ό,τι ξέρω για το μυαλό
φαίνεται να τελειώνει εδώ’
Μόλις έξω από το πρόσωπό μου.

Εύχομαι κάποιο αλλόκοτο ζώο
Να εμφανιζόταν.

*Από το βιβλίο “Ποιήματα για την τζαζ”, Εκδόσεις Bibliotheque, 2018.

**Μετάφραση: Χρήστος Αγγελακόπουλος.