ΑΣΠΡΟ ΦΩΣ
Φωνές έπεφταν
σαν ψίχουλα
στο βρεγμένο χώμα
μη ορατή περιοχή
πίστη που διέσχιζε τη νύχτα
εκεί που σταματούσε η σιγή
το σώμα σου ανέτεμνε την αδυναμία
σαν ηλικία
σαν εποχή
που μας αρνήθηκε.

ΣΤ’ ΑΝΟΙΧΤΑ
Βουβά και αθόρυβα να επιστρέφεις στις ρίζες
να γυρίζεις σε μια πατρίδα –
στον ήχο του φόβου.
Όπως εγώ απόψε που έμεινα να μετράω πληγές
παρυφές γεγονότων
ενδοιασμούς κινήσεων
σαν τηλεφωνικός θάλαμος στημένος σε εθνική οδό
σαν δημόσιος χώρος που στέγασε διαδρομές και αποτυχίες.

2070
Οι δρόμοι φωτισμένοι
κάτω από τα σπίτια
όλα τόσο όμοια
κι όμως διαφορετικά
ακουγόμαστε
εν μέσω εκπομπών
και ψιθύρων
μυστικές συνελεύσεις
στις άκρες φθαρμένων ρούχων
βαμμένα μάτια
νύχτες συνεχούς καταγραφής
παίρνεις ξανά
αυτή την παράξενη έκφραση
θα μπορούσε να είναι
μια καινούργια ζωή
μες από τα σπλάχνα του χρόνου
θα μπορούσε να είναι
μια υπόγεια ανανέωση
μια συμφωνία
ή
–όπως στην ποίηση–
ένα αθόρυβο τέλος.

*Δημοσιεύτηκαν στο τεύχος, 42 (Ιούλιος-Σεπτέμβριος 2021), του περιοδικού “Τα Ποιητικά”.