Κάθε φορά που επιστρέφω
από ένα μακρινό ταξίδι
Το πρώτο που κάνω
Είναι να ρωτήοω για κείνους που πέθαναν.
Όλοι οι άνθρωποι είναι ήρωες
Από το απλό γεγονός του ότι πεθαίνουν
Κι οι ήρωες είναι οι δάσκαλοί μας.

Κι ύστερα
για τους λαβωμένους.

Μόνο μετά
ποτέ πριν κάνω
Αυτό το μικρό τρισάγιο στους νεκρούς
Αισθάνομαι πως έχω δικαίωμα στη ζωή.
Κλείνω τα μάτια για να δω καλύτερα
Και τραγουδάω με κακία
Ένα παλιό τραγούδι της αρχής του αιώνα.

*Από το βιβλίο “Νικανόρ Πάρρα, Ποιήματα και Αντιποιήματα”, εκδόσεις Εκάτη, Αθήνα 2002. Μετάφραση: Ρήγας Καππάτος.