Στο ποίημά του Άνθρωπος που μεταφέρει πράγμα
ο Γουάλας Στήβενς βλέπει το ποίημα
σαν μια αντίσταση στην ευφυΐα.

Ναι, θα μπορούσε να είναι έτσι,
ένας ποιητής μπορεί να κάνει ό,τι θέλει με το ποίημα.
να αντισταθεί στη βαρύτητα
(κυρίως έζησα αντιστεκόμενος,
έγραψε ο διάσημος ποιητής της Σερβίας S.R.).
Η ζωή αντιστέκεται στον θάνατο,
η σιωπή αντιστέκεται στην ομιλία,
ένα ποίημα περιφρονεί το μη-είναι,
αρνείται το παράλογο, την ύπαρξη,
που είναι στριμωγμένη ανάμεσα στα δυο αυτά σημεία.

Όχι, το ποίημα δεν αποτελεί αντίσταση
στην ευφυΐα,
αν και τα σοφά συμπεράσματα του Γουάλας Στήβενς
πρέπει να τα σεβόμαστε.
Η μορφή του είναι η ουσία,
γιατί θέλει να υπάρξει,
να μιλήσει μέσα από τη φόρμα,
να την εξηγήσει, να επιβιώσει,
να δώσει νέα ζωή στον συγγραφέα,
Να εξημερώσει τα πάντα.

Ακόμη και οι φριχτές σκέψεις
που γίνονται για λίγο πραγματικές,
καθώς μεταμορφώνονται σε ποίημα
φωτίζονται, ημερεύουν
στοιχισμένες στη σειρά των στίχων.
Όπως το αιώνιο ακίνητο νερό.

*Περιλαμβάνεται στο βιβλίο “Οι στίχοι είναι. Ο χρυσός κανόνας του εφήμερου – Βαλκάνιοι ποιητές”, εκδόσεις Ρώμη 2020. Μετάφραση από τα αγγλικά Κλεοπάτρα Λυμπέρη.