Ν’ύχτα γεμάτη ραβδώσεις
τα δέντρα που λάμπουν απ’ τις επιθυμίες
με τις ρίζες αγγίζοντας την αυγή
καθώς την ταξιδεύουν
από τη δροσερή καρδιά των βουνών
τα υπόγεια νερά.
Ό’νειρα πλαγιασμένα στο ένα πλευρό
κι ο αγέρας περπατώντας
στα αιωνόβια χρώματα.
Το βαθύ πράσινο
το βαθύ γαλανό
το βαθύτερο πέλαγο.

Τώρα μπορώ να υποθέσω
πως ξεκίνησες απ’ τη μνήμη
ένα θολό μωβ κάποτε.

*Από τη συλλογή «Ο Ξεναγός και η Νύχτα», Έκδοση Κείμενα, Αθήνα, Νοέμβρης 1981.