Αν μια νύχτα Χριστουγέννων
αξίζει
είναι αυτή στο κέντρο
με τα σινιέ κοστούμια
και τα νέον που αναβοσβήνουν
ακόμη το ‘89
/ελεύθερος νους
από διαπιστώσεις και αφορμές
μαθαίνει τα απλά∙
σταυροβελονιά και υφάσματα μελανζέ
τεχνικές κομπόστ στην κηπουρική του προαυλίου
φιγούρες και πετάγματα στη ντίσκο του Στάνλεϊ
την προτεραιότητα
και την π α ρ ά β α σ η
/ «στείλε τον τραγουδιστή στο πόδι [μου]»/*
στην πλατεία Καραϊσκάκη
τις γυναίκες με το χαμένο βλέμμα που ψωνίζουν εξοδούχους
/τι σημαίνει να σου φορούν την πρώτη
σου καπαρντίνα με χρωματιστές πέρλες
στο στέρνο που χώνεψε κιόλας τις πληροφορίες
και «το βραδινό σερβιρίστε άφοβα» λες κι όλο λες!
/σε τούτη τη φωτογραφία
που σε παχαίνει
μέχρι σήμερα
η σκέψη ζωντανή
ένα αντίβαρο για ψύχραιμες αναδρομές
γυναίκα πια εσύ με το χαμένο βλέμμα
αν και δεν πούλησες ποτέ
το γέρικο κορμί σου

*Παράβαση, Ἀχαρνῆς , Δ. Σαββόπουλος, 1977.