ΘΕΛΩ ΝΑ μ’ αγαπά
Αποκολλώ λοιπόν τα μάτια μου
Και φυτεύω χρώματα τον κήπο
Αποσπώ ένα μέλος μου
Κι ο σκύλος σηκώνει το βάρος του
Συνθλίβω τα οστέινα των δοντιών μου
Και ο λαιμός ντύνεται μαργαριτάρια
Ξενυχιάζω τα χέρια μου
Κι η νεκρή μάννα φοράει νύχια ξανά

ΥΠΑΡΧΕΙ ΕΝΑ ΑΣΠΡΟ βουνό πίσω μου
και κιτρινισμένα φύλλα πάνω στα ξεραμένα βότσαλα
η γάτα σοδομεί με ένα ψόφιο κοράκι
Στ’ ανοιχτό πέλαγο ο άνεμος που φέρνει σκόνη
Ερημιά Ερημιά
Ο άνεμος περνά μέσα από τα αφτιά μου
σκάει στο βράχο δίπλα μου
γλείφει το σώμα του
τον ερωτεύεται του κλέβει τη φωνή
Υπάρχει ένας θόρυβος μέσα στη σιωπή τού επικείμενου
Αυτός με σπρώχνει εδώ στην άκρη αυτής της θάλασσας
Να πάρω
Να πάρω για να δώσω
Να δώσω για να πάρω να δίνω
Ο γλάρος κλέβει το επικείμενο
Το κοράκι το τρώει
Ο άνεμος το επιστρέφει στα κύματα
Η γάτα κλαίει
Εγώ η γυναίκα η υποσχόμενη να εκπληρώνω
γυναίκα υποσχεμένη για να εκπληρώσω
Να δίνομαι για να παίρνω να δίνω

ΕΙΜΑΙ ΑΠΟ ΥΛΙΚΟ εύκολο vα χλευαστεί
από τον άντρα κι από σένα, ξέρω
μα το βλέμμα είχε από ώρα φανεί. Νεφέλη
να ικετεύει την επιθυμία στο ανέφικτο
και να εγκαταλείπει προς την προσποίηση·
ζεστά αφήνει τα σεντόνια
ταξίδι σε όνειρο που δεν πιάνεται·
εδαφόβιο πουλί
αναχωρεί κι απομακρύνεται
στον κόσμο τον αποίητο τον μέτοικο
εκεί που συναντιόμαστε οι δυο
η αχλεύαστη και της κοροϊδίας
δυο ξεγελασμένες από αδυναμία αγάπης
μα πιο πολύ τρυφεράδας που δεν δοκιμάστη:
πρώτα σε μάνας χάδι κι αγκαλιά στοργική

τόσο αίμα χλοϊσμένο κι η φύτρα άσκαστη

*Από τη συλλογή “solidago”, έκδοση καλλιτεχνικό σωματειο Έβδομο Βήμα, 2021.