
Πάνω στη στέγη του σπιτιού κρατώ Το
τελευταίο κεραμίδι Πολύ βαρύ Για το χέρι μου
Δεν μπορώ να το βάλω στη θέση του δεν μπορώ
Να σκεφτώ
Το πιο ωραίο μέρος
Έχω λίγο φως Και έχω ένα
σπίτι Τα μάτια μου γεμάτα Το
στόμα μου άδειο
Ο Φόβος ήταν ο πρώτος που μπήκε Στο
καινούργιο σπίτι.
*Από το βιβλίο «Οι στίχοι είναι ο χρυσός κανόνας του εφήμερου – Βαλκάνιοι ποιητές», Εκδόσεις «Ρώμη», 2020. Μετάφραση: Κλεοπάτρα Λυμπέρη.
Reblogged this on Manolis.
Υπαρξιακή ανησυχία έντονα συμβολίζεται, συνευρισκομένη με τον φόβο του καινούριου ( ως αγνώστου ), που, στα, , του Καβάφη, με μετέφερε.
Υπαρξιακή ανησυχία έντονα συμβολίζεται, συνευρισκομένη με τον φόβο του καινούριου ( ως αγνώστου ), που, στα – ανοικτά παράθυρα – του Καβάφη, με μετέφερε.