Στης μιας στιγμής το μειδίαμα
όταν στέκεται της χαράς το βήμα
όταν η συνάντηση ταιριάξει στο βλέμμα,
στο άγγιγμα, στην κοινή μας αίσθηση
Τότε η στιγμή να απλώνεται
ίσως τότε να χρωματίζει το δίπλα γκρίζο
να εκτείνεται στο χώρο, στο χρόνο στο εντός
Τότε που η απόσταση πάψει,
ίσως μακρύνουμε,
ίσως μακρύνει η θωριά μας,
τα αόρατα σχοινιά που μας ενώνουν
To Koskino 
Reblogged this on Manolis.