Παραμύθια τέλος

Ίσως μικρό, καθόλου γοργόνα
σ’ ένα παραμύθι από απέραντο τσιμέντο:
Κάτι λείπει.
Κάποιος λείπει.
Το κοινωνικό κενό φουντώνει
κι εμείς – στάση ετοιμότητας για το φαλιμέντο,
μπαλώνουμε σημαίες,
μπαλώνουμε πληγές,
δεν είναι η ώρα τους.
Αντίστροφη μέτρηση – πάλι –
και οι χωρίς φωνή,
χωρίς αρχές
μέσα στο δακρυγόνο
θα δουν το βήμα τους να ξεπροβάλλει.

*

Αυτοπροσδιορισμός

Πόσο όμορφο είναι
να κολυμπάς στο ουράνιο τόξο
από μασημένο σελοφάν,
μακριά από τον εαυτό σου;
Όσο και να ‘ναι,
εγώ εδώ θα μείνω.
Πόσο ικανοποιητικό είναι’
να διοικείς τα βότσαλα
στη φουρτούνα των άλλων;
Όσο και να ‘ναι,
εγώ στην αμμουδιά θα στερέψω.
Πόσο ήσυχο είναι
να κοιμάσαι καταδότης;
Όσο και να ’ναι,
εγώ βρήκα τη γιατρειά μου
σε μια λίμνη ουρανού
απάνω στη λινάτσα
και τίποτε άλλο δε χρειάζομαι
για να νιώθω άνθρωπος

*Από τη συλλογή “Ήρωες άχαρων πόλεων”, Εκδόσεις Ένεκεν, Απρίλιος 2015.