Οι μνήμες, οι θύμησες, τ’ ανέμελα καλοκαίρια
όλα όσα είναι καταγεγραμμένα στον σκληρό δίσκο της καρδιάς σου
καθώς οι επάλληλες μέρες προσπαθούν να τις αφαιρέσουν
να καταχωρήσουν εκ νέου στις στιγμές μας φθορά
αμήχανες σιωπές, έναν διάχυτο φόβο
την επίγνωση της συντριπτικής αδυναμίας ν’ αλλάξουμε ό,τι μας αφορά
ν’ αλληλεπιδράσουμε μ’ ό,τι αγαπούμε
το μέλλον π’ ονειρευόμαστε
-δεν το λες λίγο να μην καταθέτεις τα όπλα –
να συνεχίζεις, να μάχεσαι

ακόμη κι αν όλα τ΄ αμμώδη σου κτίσματα τα καταστρέφει και πάλι ο χρόνος
η άμμος ειν΄ ακόμα ανάμεσα στα δάχτυλά σου
τρεις κόκκοι φυτεμένοι στα νύχια

ένα ξεχασμένο φιλί στο λαβωμένο σου μέτωπο

αγάπη μου
επιστρέφουμε πάντα σ΄ ό,τι λατρέψαμε
σ’ ό,τι πιστέψαμε.

*Από τη συλλογή «Το παιδί π’ απέμεινε όριο», Εκδόσεις ΠΑΝΟΠΤΙΚόΝ, Σεπτέμβριος 2019.