I

Ο ΞΕΝΟΣ

• Ποιον αγαπάς, αλήθεια, περισσότερο, μυστηριώδη άνδρα; Πες. Τον πατέρα σου, τη μητέρα σου, την αδελφή ή τον αδελφό σου;
• Δεν έχω πατέρα, ούτε μητέρα, ούτε αδελφή, ούτε αδελφό.
• Τους φίλους σου;
• Τώρα χρησιμοποιείτε μια λέξη της οποίας το νόημα μου είναι άγνωστο μέχρι αυτήν τη μέρα.
• Την πατρίδα σου;
• Δεν ξέρω καν σε ποιο γεωγραφικό πλάτος πέφτει.
• Την ομορφιά;
• Θέαινα κι αθάνατη, μετά χαράς θα την αγαπούσα.
• Το χρυσάφι;
• Το μισώ όσο εσείς μισείτε τον Θεό.
• Μα τότε, τι, λοιπόν, αγαπάς, παράξενε ξένε;
• Αγαπάω τα σύννεφα… τα σύννεφα που περνούν… εκεί… εκεί… τα εξαίσια σύννεφα!

*

IV

ΕΝΑΣ ΓΕΛΟΙΟΣ

Ήταν κατά την έκρηξη του νέου έτους: χαος λάσπης και χιονιού, τροχήλατου από μυριάδες άμαξες, στίλβοντας απο πολύχρωμα παιχνίδια και ζαχαρωτά, ξεχειλίζοντας απληστία κι απελπισία, το επίσημο παραλήρημα μιας μητρόπολης σχεδιασμένο για να βασανίζει πρόστυχα τον εγκέφαλο του μοναχικού όσο το δυνατόν περισσότερο. Εν τω μέσω όλης αυτής της χάβρας και της οχλαγωγίας ένας γάιδαρος βιαστικός, στενάζοντας κάτω απο το καμουτσίκι ενός αγροίκου. , ,
Καθώς ο γάιδαρος ετοιμαζόταν να στρίψει στη γωνία ενός δρόμου, ένας γαντοφορεμένος κύριος, λουστραρισμένος, απάνθρωπα γραβατωμένος και φυλακισμένος μέσα στα ολοκαίνουργιά του ρούχα, ξεπετάχτηκε απο το πουθενά, υποκλίθηκς τελετουργικά μπροστά στο ταλαίπωρο ζωντανό και, βγάζοντας το καπέλο του, λέει: «Σας εύχομαι ένα ευτυχισμένο νεο έτος!», εν συνεχεία στράφηκε χαμογελαστός προς το μέρος κι εγώ δεν ξέρω ποιων συντρόφων μ’ έναν αέρα αυταρέσκειας, σαν να τους παρακαλούσε να προσθέσουν κι αυτοί την έγκρισή τους στη δική του ικανοποίηση.
Ο γάιδαρος βέβαια δεν αντιλήφθηκε πού βρισκόταν το αστείο και συνέχισε να τρέχει με ζήλο κατά κει που το καθήκον τον καλούσε. ,
Όσο για μένα, με κατέλαβε ξάφνου ένα κύμα απροσμέτρητης οργής ενάντια σ’ αυτόν τον μνημειώδη ηλίθιο, που μου φάνηκε πως συνόψιζε εντός του το πνεύμα όλης της Γαλλίας.

*Από το βιβλίο “Μικρά ποιήματα σε πεζό”, Εκδόσεις oposito, Αθήνα, Νοέμβρης 2018. Μετάφραση: Ζ.Δ. Αϊναλής.