Πρωινό κουαρτέτο

Όσο ο ήλιος διασπά τις πρωινές δροσοσταλίδες, / ονειρεύομαι. / Εκεί που το αλεύρι αφήνει την ψημένη μυρουδιά του στους / δρόμους, ελπίζω. / Όταν οι αισθήσεις με συνοδεύουν χωρίς να με εξαπατούν, / επιμένω. / Όπου η σκέψη κινείται και δεν ψύχεται, αμφιβάλλω. / Καθώς η ψυχή είναι ανοιχτή σε κραδασμούς, μάχομαι. / Κι όταν το βλέμμα διαπερνά το φαινομενικό, υπάρχω. / Όσο η ζωή συνθέτει το ασύλληπτο, ανασταίνομαι όντας / υπαρκτή.

*

Φτάνει

Απελπισμένη ευτυχία που χορεύει μόνη της σε έδαφος / ανύπαρκτο με σιδερένια πόδια. / Ηδονική λατρεία του ενθουσιασμού – θυμάμαι δυο μάτια / που ήθελαν και ένα στόμα να στάζει επαφή. / Αποξηραμένη ανάμνηση – φρέσκια νοσταλγία – στεγνά δάκρυα που υγραίνουν τις στιγμές. / Ευχαρίστηση και κούραση πλαγιάζουν στο τώρα / και με συνοδεύουν αόρατα. / Πληγωμένη ομορφιά που μόνο έτσι ομορφαίνεις. / Φτάνει ή χρειάζεται λίγο ακόμα;

*Από τη συλλογή «Τα φίλινγκς», Εκδόσεις «Απόπειρα».