ΑΜΗΧΑΝΙΑ ΥΠΕΡ ΤΡΙΤΟΥ

Θα ‘θελα, τί θα ‘θελα;
Να μοιάζω.
Να θυμίζω.
Θα θελα, τί θα θελα;
Να είμαι «σαν».
Να είμαι εκεί και μόνο.
Θα θελα, τί θα ‘θελα;
Να αρχειοθετούμαι.
Εύκολα και αυτόματα και άπαξ να βαπτίζομαι.
Θα ‘θελα, τί θα ‘θελα;
Να πάψω να είμαι αμήχανη.
Να’ μαι μηχανική.

*

ΑΠΟΔΕΙΞΗ

Η τσάντα μου, γεμάτη αποδείξεις.
Χαρτιά σβησμένα,
τυλιγμένα,
εξομολογητικά…
Αμάχητα τεκμήρια πως «ως τα τώρα»,
ζω, μα ζω προσεχτικά.

*

KEPAMEIKH

Τα παιδιά είναι άσχημα.
Δεν έχουν ακόμα το σχήμα τους.
Τα παιδιά τ’ αγαπάς
γιατί στο ευχάριστο χόμπι σου είναι
πρώτης τάξεως υλικό.
Κι εσύ, με τα μεγάλα άκρα,
τη βαριά φωνή,
και τα χαμένα όνειρα,
εσύ ο περασμένος και ο γίγαντας,
είσαι πιο άσχημος από ποτέ,
γιατί πασχίζεις να χωρέσεις το σχήμα σου,
το οριστικό
το άθλιο
σχήμα σου
παντού.

*Από τη συλλογή “Το παράθυρο”, Εκδόσεις Bibliotheque, 2019.