Ρημάδι ποίημα

Κομμάτια.
Όλο το βιος της μικρής μας περιπέτειας
σκορπισμένο στην πρώτη μας αμμουδιά.
Ήλιος κι αλάτι μόνο·
η παραλία μας πια μοιάζει με έρημο.

Πες μου τώρα ψυχούλα μου
γιατί κλαις;

Εγώ ποτέ μου δεν σε λεηλάτησα
κι όμως γέμισα λάφυρα
μιας ανάλγητης μάχης·
ο φτωχότερος των πλουσίων
ο πιο ηττημένος ανάμεσα στους νικητές.

Πες μου ψυχούλα μου
γιατί λάμπεις;

Εγώ πάντα στο σκοτάδι σε αναγνώριζα
στη σιωπηλή σκιά σε προσκυνούσα.
Πώς μου άλλαξες έτσι;
Πώς να αλλάξω για να σε αγαπήσω;

*

Βραχώδεις ακτές

Μιλάμε για τις εποχές που πέρασαν
θλιμμένοι και νοσχαλγικοί.

Τις ονομάζουμε θάλασσα
κι αφηνόμαστε στην αναπόληση
της γαλήνιας επιφάνειάς της.

Και είναι να απορεί κανείς
με την ευκολία μας
να προσπερνάμε αφελώς
τα υπόγεια ρεύματα
που μας έφεραν
ως εδώ.

*Από τη συλλογή “σεπτέμβρης ΝΕΑ ΕΠΑΦΗ”, εκδ. πρότζεκτ ερσίλια, Αθήνα 2018.