Στον Ζακ Πρεβέρ
Μου φεύγουν οι λέξεις σαν πρωινά πουλιά ξαναγυρίζουν το βράδι
κατεβαίνουν την πλαγιά αρνιά το βέλασμά τους γίνεται χάδι για
την καρδιά. Πουλιόνται φτερά στην αγορά μα εγώ μαραζώνω δεν
έχω λεφτά ούτε για τα τσιγάρα μου που λέμε ούτε ψεύτικα κατοχικά
Που τα έδιναν τότε στα παιδιά να παίζουν για να μην κλαίνε.
Παλιώνουν οι φίλοι παλιώνουν οι καημοί της μάνας μου τα μαγαζιά
όλα παλιώνουν σ’ αυτόν τον ψεύτη ντουνιά εξόν απ’ τα τραγούδια και
Μερικές γυναίκες γυμνές μέσα τους.
Πέταλα καρδιές πουλιών ούζα και πρώτα φώτα με το σούρουπο τα τελευταία
λόγια στην αγάπη το μαχαίρι τα γειαχαρά κ’ η μαχαιριά.
Ένας χαμάλης κάνει το τελευταίο του θέλημα εσύ χτυπάς το στήθος σου και εγώ
καπνίζω…
*Από τη συλλογή “Πανόραμα”.
