(Για τα συντρόφια του Κ.Υπ)

Αναπνέουμε βυθισμένοι στους ήχους του ουρανού
γνωρίζοντας ότι ματώνουμε διαρκώς
στην κραυγή της κάθε ανάσας
στον μακρύ δρόμο για την ουτοπία
Μόνο κοιτάζοντας κατάματα το σκοτάδι
μπορούμε να κερδίσουμε μια θέση στο φως
κόντρα στ’ αερικά της επιστροφής
στον φαύλο κύκλο της πικρής γεύσης
μιας εξαθλιωμένης ύπαρξης
στα λευκά κελιά του χτες
Τίποτα δεν διαρκεί για πάντα
κι όταν η αιωνιότητα θα ξεθωριάζει
ξαπλωμένη στις εικόνες
ενός άδειου συνθήματος στον τοίχο
η σκιά μας θα περιπλανηθεί
στον πάτο ενός ποτηριού
οδηγώντας την καρδιά μας
ως την τελική πτώση
ή την οριστική πτήση
προς την απροσδιόριστη όφη της φαντασίας
Απομακρύνουμε τον πόνο
περιπλανώμενοι στην άλλη πλευρά της βροχής
γεμίζοντας με χρώματα τις νύχτες μας
καθώς πολεμάμε τη θλίψη
και την ελεεινότητα της άπορης σκέψης
συνένοχοι στο ταξίδι προς το όνειρο.

*Το ποίημα περιλαμβάνεται στην ανθολογία “Κυνικός Υπερρεαλισμός”, Έκδοση Ανέκδοτον, 2019 (σελίδα 52).