Τίλλω τα μαλλιά της Κεφαλής μου
Οργισμένος απ’το περιεχόμενο αδια-νόητης Ιδέας
Είναι το τίλιο που μαδά τον ρηχό κρόκο της γης
Σπαίροντας από τις ριπές σιμάντορων ανέμων
Το όμορφο λουλούδι Αζαλέα ζευγαρώνει αυτιά τον Λεβάντε
Ο κρίνος -γυναίκα παρθένος- σπαράσσει τον Υμέναιο του Σιρόκου
Η ανεμώνη δικαιωματικά τον Μαΐστρο ζυγώνει με μετρικά βαρίδια Η ορτανσία σκώπτει πληθωρικά τ’ ανοιχτά υποκάμισα της Όστριας Τα βαγόνια επιστρατεύει η Βιγόνια για του Γραίγου την αναπνοή Αλίμονο τελευταίος επενέβη ο βιασμός -μη και μη- στο γιασεμί.
Να τος ο Τραμουντάνας, να τος ο Πουνέντες κι ο Γαρμπής
Άγαρμπα ξηλώνουν την κεφαλή του άνθους. Υπερίωνας
Ύπερθεν των ορέων τ’ ανθέων ξεμαλλιάζει κατά τύχη τα πέταλα Που να ταν πάντα Άνοιξη να σφαλίζαμε τους μισερούς Ανέμους; Που ναι ντε ο Χειμώνας να κάψει την αδιανόητη Ιδέα;
Είναι ο αμυγδαλανθός που εξανεμίζει τον κλέφτη του χιονιού
Είναι οι αλκυονίδες μέρες που ξελευθερώνουν πρόωρα
Ένα μάτσο μπουκέτο κοριτσόπουλα στο σπίτι τ’ ανοχής τ’ αγέρηδων Χρέωση δυστυχώς της ορχιδέας με το ρολόγι του Κυρρήστου
Κι όταν τελειώνει η πρώτη ευγένεια επιστρέφουν τ’ αρσενικά:
Ιδού η αγριότητα των πρώτων αρχαίων επωνύμων
Γιατί όνομα και οιωνός: Βορέας, Καικίας, Απηλιώτης,
Έβρος, Νότος, Λιψ, Ζεφύρι, Αργέστης κι Ολυμπιακός
Όλα χαμήλωσαν τον ταυραντισμένο τετρακέφαλο
Στου χαμομηλιού χαμαιτυπείο το κίτρινο αιδοίο
Το μάδησαν οργίλα απανθίζοντας μια ωχρά
Σπειροχαίτη καρυωτακιστικής καταβολής

23.3.2021

*Από τη συλλογή “Παρασάγγας αποχή”.