I
Βαθιά στ’ όνειρό σου κρέμεται το νέφος της βροχής
Οι καρποί της υπόσχεσης ωρίμασαν
Στο αράχνινο της παρουσίας σου υφάδι
Τ’ άστρα της νεκρανάστασης σαπίζουν
Σαν το ιερό κεφάλι της Αφροδίτης, το πανόμοιο δικό σου
Στη χλόη θα χορταριάσει, πάει καιρός
Που το φθινοπωριάτικο άγγιγμα το σκέπασε με πάχνη
Λήθη φτωχή κατοικία τυφλών
Κρατάω το κεφάλι σου με το κυρτό του μέτωπο
Όπου ο εγκέφαλός σου μες σε συνομιλίες από φωσφόρο
Μοιάζει σαν ένα ρόδο σαρκοφάγο
ΙΙ
Βάλε πάνω στ’ αυτί μου το ασημένιο κοχύλι του δικού σου αυτιού
Και μην πεις τίποτα: ακούω το κάθε τι που δεν ομολογείς
Κι ό,τι ποτέ δεν προαιστάνθηκες
Σκεπασμένη πυρκαγιά του πάθους
Μέσα σου βουΐζει ο μανιασμένος ωκεανός
Κραυγάζει μέσα σου ο Θεός με το σκοτεινό στόμα
Που είναι γεμάτο απειλή και κατηγόριες
‘Όταν στο πανηγύρι σου ένα κόκκινο βιολί ολολύζει
Φαντάζομαι πως εγώ σέρνω το δοξάρι
Όμως μονάχο τυ κραδαίνει το κορμί σου
Ό βιολιστής εγώ δεν ήμουν, όχι δεν ήμουν.
*Από την Ανθολογία Εγκόλπιο Ερωτικού Λόγου – Ανθολόγιο Ξένης Ερωτικής Ποίησης του 20ού Αιώνα, Εκφόσεις Γαβριηλίδης, Αθήνα 2000. Μετάφραση: Δημήτρης Παπαδίτσας.
To Koskino 
Reblogged this on agelikifotinou.
Με εικόνες ανυπερβλήτου στρυφνότητος, τραχύτητος, οι οποίες αρκετά είδη – χρώματα ομορφιάς της ποίησης προπηλακίζουν, ψυχογραφείς, αλγολαγνώντας, μία υπόσχεση που δεν υπόσχεται, ένα κεφάλι που, της Αφροδίτης, μοιάζει, μα, σκεπασμένο με πάχνης, λήθης τυφλότητα, σκεπασμένο με σβησμένη του πάθους πυρκαγιά, μόνον, την Αφροδίτη, δεν ατενίζει, ακουρμαζόμενο’ παρά είναι ένα κεφάλι με εγκέφαλο σαρκοφάγο, που απειλές και κατηγόριες εκτοξεύει, οδηγώντας σε , να διαπιστώσεις ποιητή, πως, η Κλαίρη, δεν εμπνεόταν από , ούτε συγχρονιζόταν με της μουσικής σου τους ρυθμούς! μοιραίος των αβύσσων ιχνευτής της Νατάσας, της Φωτεινής.
Με εικόνες ανυπερβλήτου στρυφνότητος, τραχύτητος, οι οποίες αρκετά είδη – χρώματα ομορφιάς της ποίησης προπηλακίζουν, ψυχογραφείς, αλγολαγνώντας, μία υπόσχεση που δεν υπόσχεται, ένα κεφάλι που, της Αφροδίτης, μοιάζει, μα, σκεπασμένο με πάχνης, λήθης τυφλότητα, σκεπασμένο με σβησμένη του πάθους πυρκαγιά, μόνον, την Αφροδίτη, δεν ατενίζει, ακουρμαζόμενο’ παρά είναι ένα κεφάλι με εγκέφαλο σαρκοφάγο, που απειλές και κατηγόριες εκτοξεύει, οδηγώντας σε , να διαπιστώσεις ποιητή, πως, η Κλαίρη, δεν εμπνεόταν από , ούτε συγχρονιζόταν με της μουσικής σου τους ρυθμούς! Μοιραίε των αβύσσων ιχνευτή της Νατάσας, της Φωτεινής.