Η ΖΩΗ

Στο κατώφλι του φθινοπώρου
μέσα σ’ ένα ηλιοβασίλεμα
βουβό

ανακαλύπτοτας το κύμα του χρόνου
και τη μυστική σου
παραίτηση

όπως από κλαδί σε κλαδί
ανάλαφρα
πέφουν τα πουλιά
που πια τα φτερά τους δεν τα βαστάζουν.

18 Αυγούστου 1935

*

ΚΡΑΥΓΗ

Να μην έχεις έναν Θεό
να μην έχεις ένα μνήμα
να μην έχεις τίποτα ακλόνητο
παρά μόνο πράγματα ζωντανά που δραπετεύουν –
να υπάρχεις δίχως χθες
να υπάρχεις δίχως αύριο
και να τυφλώνεσαι μέσα στο τίποτα –
-βοήθεια-
για τη δυστυχία
που δεν εχει τέλος

10 Φεβρουαρίου 1932

*Από το βιβλίο “Antonia Pozzi Λέξεις”, εκδόσεις Γαβριηλίδης 2013. Μετάφραση: Άννα Γρίβα.