ΑΠΟ ΑΠΟΣΤΑΣΗ
Η ευτυχία υπάρχει
Παράλληλα από μας
Σ’ έναν κόσμο
Γεμάτο ήλιο
Τα βράδια
Ξαπλώνουμε μαζί
Και τα πρωινά
Σου φτιάχνω καφέ
Και παίζεις πιάνο για μένα
Δίπλα στο παράθυρο
Σου κρατάω το χέρι
Σφιχτά
Να μην μου φύγεις
Και εσύ με κοιτάς
Και στάζεις
Μέλι
Να με κοιτάς
Σε τούτον τον κόσμο τουλάχιστον
Να με κοιτάς
Αφού δεν μπορείς να μου παίζεις πιάνο
Ούτε να ξαπλώνεις δίπλα μου
Κοίτα με
Και εγώ θα χάνομαι
Στον άλλον τον κόσμο
Τον γεμάτο ήλιο
Κοίτα με
Και εγώ θα σ’ αγαπώ.
*
GIOCONDA
Το ταβάνι έχει πιάσει υγρασία
Πάει καιρός από την τελευταία φορά που στο είπα
Ήταν τότε που στάθηκες δίπλα μου
Βρήκες τάχα μια δικαιολογία
Κι άφησες το σώμα σου να γείρει πάνω στο δικό μου Απαλά
Ανεπαίσθητα
Εκείνο το βράδυ –ήτανε Σάββατο–
Το ταβάνι μου χαμογέλασε για πρώτη φορά
Κι ύστερα πάλι το επόμενο πρωί
Και ξανά. Και ξανά. Και ξανά.
Ώσπου πρόφερες τ’ όνομά μου
Όση υγρασία κ’ αν έχει πιάσει το ταβάνι
Έχει κ’ αυτό δικαίωμα στον έρωτα
Δεν νομίζεις;
*Από τη συλλογή “Amatum-19 – Ημερολόγιο Ποιησης Μάρτιος 2020-Δεκέμβριος 2020”, Εκδόσεις “Στοχαστής”, 2021.
