Ποίηση
σε πείσμα των καιρών
κάποιοι άναψαν μια μικρή φλόγα
με σκισμένα ρούχα και λιωμένα πρόσωπα
βάδισαν στα υπόγεια
εκείνοι προχώρησαν
προχώρησαν
όταν όλα γύρω τους έλεγαν
μείνε
εκεί
*
Άγνωστοι τόποι
Ω κοίτα!
οι πύλες του άδη ανθίζουν
ανοίγεις τα παραθύρια και ο ουρανός παίρνει ένα γαλαζοπράσινο χρώμα
και ξαφνικά
Εκτοξεύεσαι
οι λέξεις δεν είναι πληγή
-πρώτη φορά-
ξενυχτάς σε τούτη τη πολύχρωμη πολιτεία
και να
ζεστά χέρια σου απλώνονται
το κρασί δροσίζει τα χείλη
και τα τραγούδια ξεχειλίζουν
και τα μαλλιά σου λάμπουν
και οι κάτοικοι έχουν φωτεινά πρόσωπα
ω τι παράξενη ετούτη η νύχτα
οι λέξεις πρώτη φορά δεν είναι πληγή
*Από τη συλλογή “Ανθισμένες νύχτες”, 2010.
