Ο Κέρουακ είπε «Ίσως αυτό να είναι η ζωή. Ένα κλείσιμο του ματιού στα αστέρια. Σ’ αυτή την αιώνια αναζήτηση αλήθειας, ο ποιητής είναι μόνος. Προσπαθεί να γίνει παντοτινός σε μία κοινωνία που βασίζεται στον χρόνο». Από το πρωί, τα λόγια αυτά με βασανίζουν.
Σήμερα δεν ταξίδεψα στην νεραντζιούπολη.
Δεν γνώρισα κάποιον άγνωστο στο μετρό ή στον ηλεκτρικό.
Δεν έβγαλα ούτε μία φωτογραφία.
Σήμερα γνώρισα τη θάλασσα.
Ήταν κρυμμένη σε δύο μάτια.
Σήμερα μίλησα με τη θάλασσα.
Της εξομολογήθηκα τις σκέψεις μου και τις αμαρτίες μου.
Μερικούς από τους πόνους και τις απογοητεύσεις που βίωσα τον περασμένο χρόνο.
Η θάλασσα με άκουσε με κάθε ειλικρίνεια.
Ταυτίστηκε μαζί μου.
“Πονώ με τον πόνο σου, πάω προς το βυθό σου”, αναφώνησε με θλίψη.
Δεν πίστευα ότι θα έκανα ακόμη ένα ταξίδι.
Μα όπως ο ύπνος φέρνει όνειρα, έτσι και η θάλασσα φέρνει ελπίδες.
Φοβήθηκα!
Κι η θάλασσα ένιωσε τον φόβο μου.
Κι…