Η ανοιξιάτικη μπόρα μέ καθήλωσε
νοτισμένο ώς τά κόκκαλα από τήν υγρασία της,
κάτω από τήν τέντα τού καφέ,
δίπλα μου ή γυναίκα κάπνιζε
καί ή περιέργειά της βουβαμένη κοίταζε
τούς ανθρώπους επίμονα,
μετά από αρκετή ώρα τή ρώτησα τί σκέφτεται,
καθόλου σαστισμένη από τό άνευ αδείας θράσος μου μέ κοίταξε,
χαμογέλασε
“είμαι ανθρωποβλεψίας
μέ απασχολούν τά ελάχιστα τών ανθρώπων,
τούς παρατηρώ καί αναρωτιέμαι, πότε θά έρθει ό έρωτας σ αυτή τήν πόλη;”,
πέταξε τό τσιγάρο στά βρεγμένα πλακάκια,
ή φινέτσα της σηκώθηκε
μέ ξανακοίταξε
“αυτό τό ελάχιστο σκέφτομαι”
χάθηκε στό πλήθος.

2019

*

Προσπάθησα πολύ
νά βρώ τούς τρόπους νά χωρέσω σέ κάθε τι κατεστημένο
νά αναδομηθώ ανθρωπομετρικά μέσα στήν άνεση
αλλά απέτυχα οικτρά
είναι πολλές οί γωνίες τής αλήθειας μου
καί δέν τήν αφήνουν νά χωρέσει πουθενά
αυτή τήν καλύτερη εκδοχή τού εαυτού μου
πού μέ σώζει καί έτσι αντέχω νά υπάρχω αλλιώτικος
προσέχοντας οί έντιμες στιγμές απέναντι στή ζωή μου
νά είναι όσο γίνεται πολλές
κάθε στιγμή από αυτές καί μία κάθαρση
γιά τήν παραχαραγμένη ετσιθελικά από τήν καθημερινότητα ύπαρξη μου.