στην Μαρία Ζαγκλαρά — ότι
κατηφές το αστεράκι δεν έφεξε
καιροί σκιαγμένοι τής δειλής σκιάς -θόλοι
βδελώνανε θολές έως βδελυρές στιγμές
σε πέριξ περιγράμματα- κι ώρα δεσπόζεις
φυτευτήν η αδόκητος σιωπή στο στρώμα
σαν λαμπόγυαλου συνεκτικά κομμάτια
μην καυτό φως αγκριφωθείς; τσαλάκωνες
αισθήσεις γοερά περιπλανώμενες μέχρις
το μαρς της προσευχής στη διπλανή πλέον
λέξιν· – και που δεν ήλθες πρόλαβαν προ-
λόγισαν το χθες στου βουλεβάρτου τι γραφές
νά:
μια μπόρα σουλατσάρεις μεν επάνω-κάτω κάθε
αρνί μα έκαστον της θυσίας ποίημα θα σφίγγεται ες αεί
στίγματι εσπέρας βλοσυρόν σε μπορ κατεβασμένο
.
*Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Καρυοθραύστις”, τεύχος 6, Δεκέμβριος 2020.
To Koskino 
Η ωδή σας, χρησμός αγωνίας, θλίψης, την ανθρώπινη πραγματικότητα ψαλμωδεί από απόσταση ποιητική, διανθισμένη από ύφος ευλαβείας, μυστηριακό, εμπνευσμένη από Κάλβο, Ελύτη, Σολωμό.
Το ποίημά σας, την σκέψη μου οδηγεί, στην εδώ και ένα χρόνο υγειονομική δικτατορία που υφιστάμεθα, και που οι ανήσυχα φιλήσυχοι ιδιώτες, ιδιωτεύοντας, ανέχονται, και πολύ φοβούμαι, θα ανεχθούν.
Αυξάνοντας, οι κυβερνήσεις ( υπάλληλοι – φερέφωνα πενήντα εγκληματιών – επιχειρηματιών ), καθημερινά, σκόπιμα, τον αριθμό των κρουσμάτων, καταλαβαίνω ότι, και το καλοκαίρι θα είναι μία από τα ίδια, προετοιμάζοντας το έδαφος για το 2022.
Μακάρι να διαψευσθώ, αλλά πολύ φοβούμαι, ότι θα κρατήσει χρόνια αυτό, χωρίς να αποφύγουμε στο τέλος τον παγκόσμιο πόλεμο. Ζήτω οι αξίες των ανθρώπων:
Μονογαμία – αγαμία – αναφροδοσία – οικογένεια – ευνουχισμός, καριέρα , κατανάλωση, υπερεργασία, κέρδος – αγορά, ανταγωνισμός – εξουσιομανία.