Ξημέρωσε Δευτέρα. Καθαρά.
Κι είπα να πετάξω
σαν μικρός χαρταετός πάνω απ’ την πόλη
να χρωματίσω τον καθαρό μπλε ουρανό.

Κι από ’κει πάνω
είδα χωρίσματα πολλά…
Δωμάτια απροσπέλαστα
στο ίδιο μου το σπίτι.
Κατηγορίες χρωμάτων
για κατηγορούμενα συναισθήματα, πράξεις κι ανθρώπους
που ποτέ δεν άντεξαν να δουν
πως όλοι
είναι αποχρώσεις του ενός.

“Τι στοιβαγμένη απόγνωση!
Παραμέλησαν το μπλε βάθος τους σε μιαν ακρούλα
οργώνοντας επίπεδες εκτάσεις εγωισμού.
Δε βλέπουν
το τσουνάμι που ετοιμάζεται να τους πάρει και να τους σηκώσει,
στην δίψα του να ξεπλύνει κάθε λογής μικρότητα,
επιφέροντας την καθάρια ένωση.
Όπως έστρωσαν θα κοιμηθούν”, σκέφτηκα.

Έλυσα ευθύς το σχοινί μου από τη ρίζα μου
και συνέχισα να ταξιδεύω ελεύθερη
στο ανήμερο χάος.

*αφορμή έμπνευσης ο πίνακας “Bedtime Aviation” του Rob Gonsales