αγκαλιάζοντας σ’ ένα όνειρο τη σκιά σου
τα οστά μου κύρτωσαν σαν τα λουλούδια

*

τούτα τα μάτια
ανοίγουν μονάχα
για να αξιολογήσουν την απουσία

*

ποιος με έχασε
στη σιωπή φάντασμα των λέξεων

*

βήματα στην αχλή
του κήπου με στους’ πασχαλιές

*

η καρδιά που επιστρέφει
στο μαύρο στο φως

*

ένα ολόφωτο χωριό θα φλέγεται στον ίσκιο

*

όχι μακριά από το ξημέρωμα γεννιέται η μέρα
όραμα των τελευταίων λουλουδιών
το φως παιχνιδίζει στο πρόσωπό μου
που περίμενα στους γάμους των τεσσάρων στοιχείων

*

να θες να μείνεις θέλοντας να φύγεις

*

αν μονάχα ανάβανε τα χείλη μου μια φωτιά
να καούν οι συλλαβές που δεν αρθρώνονται

*

το μεγάλο πουλί με στους’ αχυρένιο σώμα
παίζει στους’ αόρατο πιάνο στους’ ανέμου

*

πιστεύω στους καθρέφτες

*

μεθυσμένη από σιωπή
εγκαταλελειμένων κήπων
η μνήμη μου ανοίγει και κλείνει
σαν μια πόρτα στον άνεμο

*

και επιτέλους

*

ένας ύμνος χωρίς θλίψη
ένα όνειρο σαν ένα αστέρι

*Από το βιβλίο «Αλεξάνδρα Πισάρνικ Ποιήματα», Εκδόσεις Θράκα, Φεβρουάριο 2014. Μετάφραση: Στάθης Ιντζές.