Άνοίγεις τό
Φόρεμά σου πάνω στό σκονισμένο
Κρεβάτι όπου κανείς
Δέν κοιμήθηκε χρόνια τώρα
Μιά κουκουβάγια θρηνεί στή στέγη
Λές
Άγάπη μου δικιά μου
Άγάπη
Στό καπνισμένο φώς τής παλιάς
Γκαζόμπαλας οί ώμοι σου
Ή κοιλιά τά στήθη οί γλουτοί
Είναι σάν άνθη ροδακινιάς
Τεράστια άστρα πολύ μακριά πολύ χώρια
Έξω άπ’ τό σπασμένο παραθυρόφυλλο
Τεράστια αίώνια ζώα
Όλα μονόφθαλμα
Κοιτάζουν
Πού άνοίγεις τό σώμα σου
Κανένα τέλος στή νύχτα
Κανένα τέλος στό δάσος
Σπίτι έγκαταλειμμένο μιά όλόκληρη ζωή
Στό δάσος στή νύχτα
Κανένας δέ θά ‘ρθει ποτέ
Στό σπίτι
Μόνος
Στό μαύρο κόσμο
Στή χώρα τών ματιών

*Μετάφραση: Άλέξης Τραϊανός. Δημοσιεύτηκε στο περιοδικό “Τραμ Ένα Όχημα”, Δεύτερη Διαδρομή, 10ο τεύχος, Θεσσαλονίκη, Σεπτέμβρης 1978.