Τα λόγια έχασαν τον ειρμό τους
χωρίς καμιά λογοκρισία διαπέρασαν τα κομμάτια της καρδιάς.
Οι απελπισμένες ριπές του θυμού
σφάγιασαν το αρμυρό των βλεφάρων.

Αυτό ήταν!
Μάζεψα δυο τρεις αιτίες
ξεχασμένες πληγές
γύρισα το κλειδί
και τρέχοντας έφυγα.

Έκανα στάση για λίγο
στη θνητή απώλεια της αλήθειας
κι από το άρμα των ιδιοτήτων
τερμάτισαν αλληγορικά χρώματα της εξαπάτησης.

Μίασμα!
Καμία εμπειρία δε θέλω μαζί σου.
Καλύτερα στο άθροισμα του τίποτα
εκεί που αντέχουν σαλεμένοι μύστες.
Έτσι με βρήκε τ’ απομεσήμερο.
Έναν ανεξέλεγκτο μύθο
στα διάσπαρτα της ψυχής.

*Από τη συλλογή “Φύσηξε παράπονο”, εκδόσεις Κύμα, 2018.