γυναίκες που περνάτε τις λευκές σας νύχτες
νοσηλεύοντας αρρώστους
και το πρωί σάς βρίσκει μ’ ένα κόκκορα σφαγμένο
ανάμεσα στα σκέλη σας
γυναίκες που τακτοποιείτε τα συρτάρια σας
τα μυαλά σας τα ψώνια της λαϊκής
γυναίκες με άβυσσο την ψυχή να κατρακυλάνε
τα νεκρά έμβρυα που θάβετε κάθε πρωί
στον κήπο ή στην κατσαρόλα
γυναίκες φυτά λουλούδια φρούτα λαχανικά και όσπρια
γυναίκες έρμαια του καιρού και των ορμονών
γυναίκες που γεννηθήκατε σαν ελλείμματα
συμπληρώματα διατροφής και πλεονάσματα ενοχής
πάρε λίγη μαμά να έχεις
λίγη ερωμένη λίγη κόρη λίγη γύρη
λίγο βυζί να θηλάζεις τις νύχτες που φοβάσαι
κι ένα είδωλο να καθρεφτίζεσαι
η ηδονή ως παροχή υπηρεσιών
αλλά όχι ως αίτημα του κορμιού σας
γυναίκες μόνες στα σαράντα ή στα πενήντα
χωρίς τρόπο να σφραγίσετε το χάος ανάμεσα
στα πόδια σας και ο χρόνος να σας χλευάζει
γυναίκες που σας σμίλεψαν γυναίκες
υποταγμένες όπως η κοίτη στο ποτάμι
φτεροκοπάτε γύρω από τη ματαίωση
όπως οι μύγες γύρω από τη λάμπα
με δεκαέξι ημιτελή ποιήματα στο συρτάρι
με δεκαέξι ημιτελείς συλλογές στη μήτρα του κόσμου
με δεκαέξι ημιτελή φωνήεντα στον λάρυγγα
με δεκαέξι ημιτελή σύννεφα στον ουρανό σας
κορμιά δίχως ανάγκες
θαλασσινές σπηλιές που μπαινοβγαίνει ανέγγιχτος ο χρόνος
γυναίκες δίχως τόπο
*Από τη συλλογή «Ώσπου έγινε μπλε», Εκδόσεις Φαρφουλάς, Μάιος 2019.
To Koskino 
Γυναίκες! που, στον ακρωτηριασμό που κατά την διαπαιδαγώγησή σας υφίστασθε από την πατριαρχία – που ο ηλίθιος εγκληματίας άνδρας, βγάζοντας τα μάτια του με τα δάχτυλά του επέβαλλε – , γυναίκες που στα στεγνά σώματά σας, την ανόρεχτη για έρωτα ψυχή σας ο πολιτισμός της εκμετάλλευσης στηρίζεται!
Λάτρεψα, ποθώντας όσο τίποτε άλλο την γυναίκα ! την γυναίκα που, εάν η φύση της δεν πειραχθεί, είναι πηγή ζεστασιάς, τρυφερότητας, είναι ότι πιο αισθησιακό υπάρχει στην πλάση! είναι η αίσθηση και η αισθητική ενσαρκωμένες! γι’ αυτό και τρελαίνομαι,
όταν φαντάζομαι γυναίκες να ερωτοτροπούν μεταξύ των!
Λάτρεψα την Γυναίκα! άνδρας, δηλαδή τύραννος – βιαστής, ποτέ δεν υπήρξα.
η ηδονή ως παροχή υπηρεσιών
αλλά όχι ως αίτημα του κορμιού σας
γυναίκες μόνες στα σαράντα ή στα πενήντα
χωρίς τρόπο να σφραγίσετε το χάος ανάμεσα
στα πόδια σας και ο χρόνος να σας χλευάζει
γυναίκες που σας σμίλεψαν γυναίκες
υποταγμένες όπως η κοίτη στο ποτάμι
φτεροκοπάτε γύρω από τη ματαίωση
όπως οι μύγες γύρω από τη λάμπα
με δεκαέξι ημιτελή ποιήματα στο συρτάρι
με δεκαέξι ημιτελείς συλλογές στη μήτρα του κόσμου
με δεκαέξι ημιτελή φωνήεντα στον λάρυγγα
με δεκαέξι ημιτελή σύννεφα στον ουρανό σας
κορμιά δίχως ανάγκες
θαλασσινές σπηλιές που μπαινοβγαίνει ανέγγιχτος ο χρόνος
γυναίκες δίχως τόπο
Εικόνες που οι ίδιες ματώνουν, και ταυτόχρονα αξίνες γίνονται που μου τρυπούν το στομάχι, την καρδιά σμπαραλιάζουν, αν και το εργαλείο σας δεν είναι η αξίνα, αλλά της ποιήσεως ο γλύφανος ! Μορφή και περιεχόμενο, μια συμπαγής γροθιά
μηνυμάτων, αληθειών που στον χρόνο κυριαρχούν.
Μαραμένα τα γιούλια κι οι βιόλες
μαραμένα και τα γιασεμιά
μαραμένες κι οι ελπίδες μου όλες
στης Ποιήσεως την μαύρη ερημιά.
Αττίκ ( εκτός από μία λέξη – καρδιάς – που αντικατέστησα
με την λέξη – Ποιήσεως – ) .
Reblogged this on Greek Canadian Literature.