του Μάρκου που το προκάλεσε

γιατί και πάλι δεν ανταποκρίθηκα στην κλήση του;

μ’ ανησυχία χθες μ’ εγκάλεσε ανάμεικτη με οργή

μα χρόνους τώρα περπατώ στον πάγο απάντησα

κι έχω χιλιόμετρα πολλά ακόμη να διασχίσω

μέχρι να φτάσω το μικρό κηπάριο δυο μόλις μέτρα γης

τη μόνη δόξα μου τη μόνη σίγουρα λοξή μου επιθυμία

μάθε λοιπόν ναν το φροντίζεις και σωστά

την αυστηρότητά του εξάντλησεν επάνω μου

στο φύτεμα στο σκάλισμα το κλάδεμα το πότισμα

από τον νου ν’ αρπάξεις την ψυχή και δουλευτής θεριεύει

μονάχα λίγους σπόρους έσπρωχνα ο ταπεινός στο χώμα

κι αν πεις το αίμα τους βοά κι αύριον θα τους ξεχώσουν

δε θα ‘ν’ κυματιστά σπαρτά κιτρινισμένος κάμπος

να βρίθει αγεωμέτρητος χρυσάφι του ο καρπός

μόν’ μια βρυσούλα απρόσμενη δροσιστικό νεράκι

-θα ξεδιψά στα ποιήματα κάθε περαστικός!

*Από την έκδοση “Μικρόν Εγκόλπιον για τον ποιητή Μάρκο Μέσκο”, Εκδόσεις του Φοίνικα 2018.