Οι καρδερίνες κελαηδούσαν
την παγερή ανατολή χθες –
σήμερα λευκή σιωπή
καλύπτει ουρανό, γη
και τα στέκια των πουλιών
χωρίς φωλιά.
Κρύφτηκαν τα σπουργίτια
της πόλης –
τώρα που
ο χειμώνας έγινε χειμώνας
κανείς δεν φαίνεται.
Πού κατέφυγαν
οι ασκεπείς ψυχές
τώρα που ο χιονιάς
κατακτά τον χώρο;
Ίσως μια ανάσα ζεσταίνει
την ύπαρξή τους –
ποια μεγαλόψυχη καρτερικότητα
θα συγχωρεί
την ψυχρή αδράνειά μας.