στην Κ. Αγγελάκη Ρουκ

Κι είναι και κάτι ανθρωπάκια,

κι είναι και κάτι άνθρωποι σε ανάστημα γιγάντων

που περνούν όλη τους τη ζωή μέσα από γυάλινα μάτια 

χρώματος μπλε.

Που από ένα γύρισμα της τύχης

κάποιους τους βρήκαμε 50 χρόνων κρεμασμένους.

Κι άλλους τους είδαμε στα καφενεία τα Αιγινίτικα

80 χρόνων να περιγράφουν με τα μάτια τους

χρώματα — αναμνήσεις

πριν κρυφτούν στα μακάρια χώματα — μνήματα.

Μα είναι και κάτι άλλα παιδιά με μάτια πολύχρωμα 

και μια ρωγμή στο μάτι — γυαλί — καθρέφτη

να χάσκει σαν ένα όμικρον ξερνώντας μια θάλασσα. 

Που από ένα γύρισμα των καιρών

βρέθηκαν με το γυαλί — καθρέφτη — μαχαιριά 

μπηγμένο στο λαιμό, ετών 30 το πολύ

στους δρόμους της Αθήνας.

Tόσα χρόνια πέρασαν 

κι ακόμη το αίμα τους δίνει λίγο κόκκινο 

στο μπλε του Αιγαίου.

Κάθε καλοκαίρι που πίνεις την πορτοκαλάδα σου

και τρως γλυκό του κουταλιού δίπλα στον επαρχιακό δρόμο 

που στέκεται

σαν από θαύμα

δίπλα στην ακροθαλασσιά

που κατοικεί

σαν από ένστικτο

στη γωνιά αυτού του τόπου

στη γωνιά της ψυχής των 2020 αντι-ποιητών. 

Μετρημένα κουκιά.

22/1/2020

*Από τη συλλογή “Ankou,” Εκδόσεις Aμείλιχος, 2020.